Aannemen, ontslaan en voor jezelf opkomen

Tijden veranderen

De dagen van naar de huisarts gaan waar je al van kleins af aan komt, de enige betrouwbare persoon die je leven lang bij je zou zijn, die jou en je familie kent als zijn broekzak, op wie je kon bouwen omdat hij echt om je gaf, zijn allang voorbij . Het heeft lang geduurd voordat onze cultuur zich aan deze verandering had aangepast. Het grootste deel van een eeuw houden we nog steeds vast aan de "de dokter weet raad"-mentaliteit, terwijl we de dokter misschien nog nooit eerder hebben gezien.

Plural Activism
& Selves-Advocacy (Engels)
by the Crisses.
See our Privacy Policy New
for why we won't embed videos.

Even een voorbeeld: ondanks hun kennis op het gebied van geneeskunde heeft de dokter geen of niet veel ervaring met jouw lichaam wat anders kan reageren dan andere lichamen doen. Op enkele uitzonderingen na, zoals het ontkennen of verwarren van wat je zintuigen registreren met geestverruimende of verdovende middelen (zoals cafeïne), weet je zelf wanneer iets echt niet goed loopt in je lichaam, en als je dat niet kan, kun je de signalen die jouw lichaam leren om je zelfbewustzijn vergroten. Je bent de hele tijd bij je lichaam en je hebt een aantal van de bekendste diagnostische apparatuur voor vroege detectie als je weet hoe je het moet gebruiken. De dokter heeft je misschien nog nooit eerder gezien en zijn hulpmiddelen, hoewel het misschien technologische wonderen zijn, zijn nog steeds creaties van een relatief gezien nieuwe soort wetenschap. Het maakt niet uit welke specialist jij je hele leven bezoekt, jijzelf bent wat constant is, in jouw behandeling. Je draagt bij aan de beste zorg voor jou doordat je jezelf, je kennis van jezelf, wat je hebt geleerd van anderen die in de gezondheidszorg werken, en wat je weet over je eigen lichaam deelt met de arts. Je moet zelf een partner of beter nog een goed opgeleide consument van je eigen gezondheidszorg zijn.

De tijd dat je je macht overdraagt ​​aan een autoriteit die meer kennis en bekwaamheid heeft dan jijzelf is voorbij - zowel in de geneeskunde als in de geestelijke gezondheidszorg. Psychologie / psychiatrie / verzekeringen / geestelijke gezondheidszorg zijn in 25 jaar ZO veel veranderd dat het best eng is. Deze veranderingen hebben zeker hun goede en slechte punten, maar ik denk dat het innemen van de rol van een consument/cliënt in je geestelijke gezondheidszorg ook in je eigen belang is. Je bent de hele tijd met je gedachten. Je weet wanneer je hulp nodig hebt, ook al ben je niet altijd gemotiveerd om de stappen te zetten die nodig zijn om die te krijgen. Je kunt leren hoe je meer zelfbewust kunt zijn en waar je op moet letten als er problemen zijn en wat je kan doen als je geest of lichaam aangeven dat er wat gedaan moet worden.

Het inhuren van een professional is een hulpmiddel bij het beheren van iemands gezondheid. Het zijn adviseurs, die je informatie en opties geven, voorgestelde behandelplannen schetsen en deze voorleggen voor jouw inbreng en meningen en aanpassingen. Het is erg belangrijk geworden om een ​​basiskennis te hebben van wat je zelf nodig hebt, wat acceptabele behandelingen zijn, wat de bijwerkingen kunnen zijn, enz. En het is aan jou om te vragen of de behandelingen die deze behandelaar aanbeveelt, andere behandelingen zouden kunnen verstoren die je al krijgt van een andere behandelaar. Dit is wat ik bedoel met een opgeleide consument.

Ik vind het onverstandig om je eigen macht in het gezondheids- en genezingsproces af te staan. Hoe meer je de leiding neemt, hoe beter je het zult doen en hoe beter het met je zal gaan.

Ik beschouw het als een teken dat een therapeut de moderne tijd niet heeft ingehaald, wanneer ze je als patiënt behandelen en vergeten dat je hun cliënt bent en dat je toegang hebt tot of zij betaald krijgen. Zelfs als je een ziektekostenverzekering hebt en het gevoel hebt dat je geen "betalende klant" bent, ben je dat wel. Jij bent de baas: je gaat wel of niet naar afspraken, je kunt naar believen van aanbieder wisselen; je kunt de behandeling op elk moment stopzetten. De enige uitzondering is als je onder een door de rechtbank voorgeschreven behandeling staat, maar je kunt nog steeds de bevoegdheid kunnen hebben om een ​​andere therapeut of counselor aan te vragen, zelfs als je onder een door de rechtbank opgelegde behandeling staat.

Ik raad iedereen aan om een zelfverzekerde cliënt te worden en de leiding over de behandeling op je te nemen. Maak een expliciet maar flexibel behandelplan met doelen, tijdlijnen, etc. met of zonder de hulp van je therapeut. De dagen van het ontkrachten van de mentale ondersteuning en het hulp nodig hebben zouden voorbij moeten zijn (ik zit in het bestuur van een lokale non-profitorganisatie voor het ondersteunen en aanmoedigen van mensen met een soort van handicap - is dat te zien?). Als een therapeut niet in staat is om deze doelen te bereiken, vraag hem dan of hij bereid zou zijn te worden waar je hem precies voor nodig hebt door middel van training/lezen/studeren/etc. of vraag of ze je kunnen helpen bij het beheren van doelen en je kunnen verwijzen naar middelen waarmee je jouw doelen kunt bereiken - zoals een maatschappelijk werker .

Als je therapeut vastloopt, is het aan jou om te stoppen met doen alsof je hulpeloos en een slachtoffer bent, en in plaats daarvan in beweging komen, want je leeft niet voor eeuwig. We weten niet hoe lang we nog hebben, en van de tijd die we hebben zouden we het beste moeten maken.

Een duidelijk teken van een probleem is wanneer de behandeling te lang duurt of heeft geduurd. Het is alarmerend als iemand al meer dan 10 jaar in behandeling is, zeker als de voortgang traag is of vastloopt, of als er nog grote problemen zijn met de interne organisatie en communicatie. Dit is voor mij het bewijs dat de gebruikte technieken simpelweg niet effectief of zelfs contraproductief zijn. Ik vind het gemiddelde van 6 jaar behandeling (naast gemiddeld 6 jaar proberen om meervouden te diagnosticeren) al lang, en moedigt aangeleerde hulpeloosheid enorm aan. Met andere woorden, ik denk dat trage vooruitgang ons ervan overtuigt dat we niet geholpen kunnen worden, of het ons ervan overtuigt dat vooruitgang lang moet duren. Het moedigt ons aan om ons hopeloos, ontmoedigd, uitgeput, vermoeid en depressief te voelen.

Ik vrees dat sommige therapeuten echt niet voor ogen hebben wat het beste is voor hun cliënt. Of het nu bewust is of niet, een cliënt kan worden beschouwd als eenvoudigweg een terugkerend salaris, een gegarandeerd consistent inkomen. Een doelmatige behandeling en genezing is niet langer het daadwerkelijke doel. Met verzekeringen die de lengte van sessies en hun frequentie verplicht stellen, zijn veel behandelaars en therapeuten niet veel beter dan een maatschappelijk werker. Met vragen als 'Dus hoe ging het de afgelopen twee weken?', is weinig stimulans om hun kennisbasis verder uit te breiden dan nodig is om een ​​licentie te behouden. Geen stimulans om nieuwe dingen te proberen, nieuwe technieken te leren, het laatste onderzoek te lezen, enz. En er is absoluut geen stimulans om harder te werken dan nodig is om aan de verzekeringseisen te voldoen en ervoor te zorgen dat hun salaris op tijd komt.

Om niet te zeggen dat ze niet kunnen bestaan: ik weet dat er uitzonderingen zijn -- mensen die in de gezondheidszorg werken en echt goede mensen zijn en het echt proberen, maar na een aantal jaren van frustratie over het systeem waar ze in terecht gekomen zijn en mee moeten werken, ze zijn erg vatbaar voor burn-out. Als je daar eenmaal in zit, of terwijl je er dichter en dichter bij komt, is het bijna onmogelijk om er meer om te geven. Je ervaart alles als een soort zombie, zonder hart en zonder passie. (Vandaar mijn boek: http://liberatedlifecoaching.com/Books/SurrenderToPassion, deze is wel in het Engels.)

Ik had een jeugdpsychiater van 1986 tot ongeveer 1990. In 2001 ging ik terug om wat hulp te krijgen tijdens een periode waarin ik enorm aan mezelf werkte. Ik had misschien een half dozijn sessies met hem, elk ongeveer een half uur, wat me veel energie kostte (vaak duurde de heen- en terugreis 3 uur door druk verkeer). Het hele landschap van de psychiatrie veranderde intussen in een pillenorganisator-mentaliteit en ik besefte dat toen nog niet eens.

Ik ging naar binnen als een zelfverzekerde plural/ meervoudige; Ik wist wat ik nodig had en wilde niet opnieuw een geheel nieuwe therapeutische relatie met iemand anders ontwikkelen. Als ik de hulp kreeg die ik nodig had, vond ik dat het de lange, vermoeiende reis waard was. De arme man had geen idee wat hij moest doen. Achteraf realiseer ik me dat hij dat altijd was; toen ik jonger was, was hij kansloos door mij en de complexiteit van mijn zaak en diagnose, zeker toen ik in 2001 terugkwam, krachtig en zelfverzekerd en wetende wat ik wilde en nodig had.

Bekijk mijn video over het vinden
van een therapeut en meer. (Engels).
See our Privacy Policy New
for why we won't embed videos.

Na een paar korte bezoeken, waar ik meestal te laat was vanwege enorme verkeersproblemen, moest ik stoppen met hem bezoeken. Ik deed een halfslachtige poging om een ​​specialist te vinden voor plurals en meervoudigen en gaf het toen op. Het is moeilijk voor te stellen dat ik in NYC was en geen geschikte therapeut kon vinden voor mijn verzekeringsplan. Het was frustrerend. Dus ging ik direct weer aan de slag met zelfhulp, met af en toe hulp van vrienden in de ontluikende online community. Veel van wat ik heb geleerd is online beschikbaar via http://Kinhost.org (Engels), hier in de artikelen van de bootcamp, en in mijn aankomende boek, “United Front” (Engels).

Het is oké om hulp te willen, en het is oké om gefrustreerd te zijn als we niet de juiste mensen kunnen vinden om ons te helpen. Hou vol. Wat niet oké is, is genoegen nemen met ontoereikende hulp, hulp die onze eigen stressniveaus verhoogt, of hulp die ons op wat voor manier dan ook ons minder zelfverzekerd en sterk laat voelen. Vertrouw op je eigen innerlijke wijsheid. Een deel van de hulp die we nodig hebben, zit tussen onze eigen oren. Als je je voldoende zelfbewust wordt, kan je goede beslissingen nemen over andere aspecten van de zorg die je nodig hebt, waaronder het kiezen van therapeuten, behandelaars of artsen.

Therapie beëindigen

Toegevoegd op 31-3-2021

Soms is een relatie met een bepaalde therapeut voorbij, of heb je het gevoel dat je klaar bent met therapie.

Hoe beëindig je een langdurige therapeutische relatie? Of hoe stop je met het zien van een nieuwere therapeut, of wisselen tussen therapeuten?

Het is niet altijd gemakkelijk. Er zijn veel manieren om dit te doen, maar hier zijn enkele ideeën voor 3 manieren om een ​​relatie met een specifieke therapeut te beëindigen, of je nu overstapt naar een nieuwe therapeut of simpelweg met de therapie stopt.

Zorg ervoor dat je contact opneemt met de mensen met wie je een lichaam deelt aan de binnenkant, en zorg ervoor dat ze het allemaal eens zijn met het plan - of het nu gaat om helemaal stoppen, het verminderen van bezoeken, of het plannen van een paar ontslag gerichte afspraken.

Het is aan jullie. Zij zijn jullie adviseurs. Vertrekken terwijl het tussen jullie en de therapeut nog goed loopt is altijd fijn voor het geval je ze nodig hebt om in de toekomst iets te documenteren.

Jullie kunnen het ook met je therapeut bespreken. Houd er rekening mee dat jullie een vast salaris voor hem zijn - hij staat ​​misschien niet 100% aan jullie kant als het gaat om het beëindigen / sluiten van de therapeutische relatie. Maar vaak hebben ze een wachtlijst en hoe comfortabel ze ook zijn met jullie allemaal en blij met het gegarandeerde salaris, dit zou niet voldoende moeten zijn om in therapie te blijven als de therapie voor jullie geen nut meer heeft. Er staan ​​waarschijnlijk genoeg cliënten op de wachtlijst. Dus als/wanneer jullie er klaar voor zijn (en niet eerder!), bouw dan af of stop de therapie zodat anderen kunnen beginnen.

Helemaal stoppen

Je stopt met het maken van afspraken of je bent helemaal gestopt door je volgende afspraken te annuleren en niet opnieuw in te plannen, afhankelijk van hoe jouw planning eruit ziet.

Dit is het “loop gewoon weg” plan. Als jullie vaste afspraken hebben, zullen jullie die moeten afzeggen. Het is belangrijk om te annuleren, zodat je niet te maken krijgt met annuleringskosten of kosten betaald moeten worden omdat jullie niet op zijn komen dagen.

Dit is misschien niet het beste plan, want ook al willen jullie het allemaal, er kunnen gevolgen aan zitten om al het contact te verbreken, vooral als je iemand in je systeem vindt die denkt dat het niet integer was of als je contact moet opnemen met deze therapeut voor papierwerk of zoiets voor voordelen of documentatie.

Gebruik deze methode dus met beleid. Maar als er sprake is van misbruik, moet je misschien gewoon stoppen en weglopen. Bescherm jullie zelf.

Therapie afbouwen

Jullie kunnen allemaal afbouwen door afspraken verder uit elkaar te plannen en te kijken hoe het gaat. Zoals van wekelijks naar elke 2 weken, daarna elke 3 weken, of elke maand. En stop op den duur simpelweg met het maken van afspraken of maak een afspraak met als doel afscheid te nemen (zie ontslagplan hieronder).

'Ik heb het gevoel dat ik je niet zo vaak hoef te zien. Ik zou graag willen kijken hoe het gaat als ik om de week kom.”

Het geplande vertrek

Als je een ontslagplan wilt, ga ervoor en praat erover met de therapeut. Meestal is er een vast aantal sessies om de therapeutische relatie te beëindigen.

Deze tijd kan worden besteed om ervoor te zorgen dat je externe ondersteuning hebt, dat je huisvesting en relaties veilig zijn, je financiën (werk of uitkeringen) veilig zijn, om een plan te maken voor werk of andere ondersteuning/diensten als dat nodig is, enz.

Dit is ook goed voor degenen die het simpelweg afgerond willen hebben of de afronding nodig hebben om wat voor reden dan ook.